Mijn verhaal!
Als hooggevoelig meisje ben ik opgegroeid bij mensen die niet konden voelen, horen, zien, erkennen of begrip konden tonen.
Helemaal niets ten nadele van hun, ik heb de blauwdruk van beiden helemaal omarmd nu en voel de liefde weer stromen.
Zij hebben gegeven wat ze konden geven, op de manier hoe hun dat geleerd is en ik vond het heel zwaar maar het heeft me op oudere leeftijd zoveel gegeven dat ik heel veel levenswijsheid heb gekregen.
In mijn leven heb ik zoveel hulpverleners gezocht in de hoop dat ze mij konden helpen begrijpen, konden zeggen wat mij nou zoveel verdriet deed.
Maar niemand kwam bij de kern, en ik sukkelde maar door op zoek naar….. ja naar wat eigenlijk?
Verlichting, begrijpen, handvatten?
Nee ik was op zoek naar erkenning, bevestiging dat ik goed genoeg was, een aai over mijn bol, een knuffel, begrip!
Maar als hooggevoelig meisje was ik compleet anders dan het hele gezin en hoe hard ik ook hetzelfde wilde zijn om geaccepteerd te worden, hoe gekker mijn wereld werd.Ik was een spiegel, kon niet anders zijn dan wie ik was als kind zijnde.
Vooral in mijn pubertijd heb ik gesnakt naar liefde, een arm om mij heen die zei, ”het komt allemaal wel goed meisje, huil maar even uit en vervolg dan maar weer je pad’.
Die erkenning en het goed genoeg willen zijn werd mijn grootste ondergang.
Ik ging de liefde elders zoeken, veel vriendjes en mensen om mij heen met als doel “Mam, Pap zien jullie wel, ze vinden mij leuk, nu jullie nog”. Ik was zo geblokkeerd dat ik niet meer zag wat er wel was. Met mijn hart gesloten uit angst voor buitensluiten, gekwetst te worden, niet goed genoeg te zijn ging ik mijn jongere jaren in en trof natuurlijk een partner die zichzelf niet goed genoeg vond zodat die mij ook niet kon geven wat ik zo nodig had.
Kinderen
En tussen die muurtjes kreeg ik kinderen.
De één die alle aandacht vroeg in ‘goed genoeg’ zijn, de ander die zich buitengesloten voelde.
De één als een spiegel die mij mijn pijn voorhield, liet zien dat ik helemaal niets onder controle had.
Politie aan de deur, jointjes roken, en erger maakten dat ik mega van mijn voetstuk viel. Dit leverde mij helemaal geen erkenning op in mijn familie! En er volgden een paar jaar van vreselijke onmacht en het willen bepalen wie mijn kinderen moesten zijn, wat de familie regels waren maar dit was zo over alle grenzen dat ik mijn masker af moest gooien en me in mijn kwetsbaarheid mocht aankijken.
Ik probeerde uit alle onmacht de boel te redden en het allerergste vond ik het dat hier uitkwam dat ik niet goed genoeg was.
Hoe hard ik ook werkte (vluchtte) voor erkenning, mijn kinderen kwamen tekort omdat ik er niet was.
Ja, mentaal. In mijn hoofd, in drama zoeken, in overleven, schreeuwen om gezien en gehoord te worden maar mijn wereld stortte in. Hoe dan ook dit was niet iets wat ik ooit vanuit mijn hoofd begrepen had, en in mijn ergste verdriet waar ik mijn kind moest leren loslaten kreeg ik contact met het Universum.
Ik denk zonder het contact was ik er niet meer geweest.
Het was te erg.
En vanaf dat punt begon mijn bewustzijn. Leerde ik loslaten, vergeven, accepteren, mijzelf omarmen, enz.
Alles werd gestuurd door het Universum om mij heen.
En ik zag dat ik mijn vader was geworden en op sommige momenten mijn moeder.
In hun vergeven kon ik mezelf leren vergeven, maar dat was pittig en zo verdrietig.
Nu was ik de moeder die door blokkades en een gesloten hart niet kon geven wat ik zo hard nodig had gehad, naar gesnakt had.
In mijn laatste jaren ben ik vooral bezig geweest op te ruimen, mijn blokkades, mijn overtuigingen, mijn onwaarde, mijn innerlijke kind te helen en in elke cursus dat ik deed werd ik een stuk zachter, begripvol, liefdevol en vond ik erkenning in mezelf. Ik vond liefde voor mijzelf en werd met elke stap een vrouw met een enorme levenskennis.
Nu ben ik wie ik mijn hele leven nodig heb gehad.
Ik heb een geweldig team met gidsen om mij heen en een partner die mij naar het licht geleid heeft.
Mijn leven kent nu rust, een ongekende vrijheid, ik sta op mijn plek en wil dit zo graag doorgeven aan mensen die ook zo op zoek zijn naar hun plek in deze wereld.
Door van mezelf te leren houden ongeacht wie ik ben geweest kan ik iedereen liefhebben, ik kan iedereen nu accepteren en er is geen oordeel meer.
Ik heb geleerd te horen, te zien en te erkennen!