Mijn verhaal!
Als hoog-gevoelig meisje ben ik opgegroeid bij mensen die niet konden voelen, horen, zien, erkennen of begrip konden tonen. Helemaal niets ten nadele van hun, ik heb de blauwdruk van beiden nu helemaal omarmd en voel de liefde weer stromen.
Mijn ouders hebben me gegeven waartoe ze in staat waren, op de manier zoals het hen is getoond. Voor mij was het heel zwaar, maar het heeft me inmiddels veel doorleefde levenswijsheid gebracht. Zoveel hulpverleners heb ik bezocht, in de hoop dat ze mij konden helpen begrijpen, mij konden vertellen wat mij zoveel verdriet deed.
Niemand kwam bij de kern, en ik sukkelde maar door, op zoek naar….. ja naar wat eigenlijk?
Verlichting, begrip, handreikingen? Nu weet ik: ik was op zoek naar erkenning. De bevestiging dat ik goed genoeg was, een aai over mijn bol, een knuffel, begrip!
Hoe kon dat? Als compleet ander kind dan de rest van ons gezin. Hoe harder ik ‘hetzelfde’ wilde zijn om geaccepteerd te worden, hoe gekker mijn wereld werd. Ik was een spiegel voor iedereen om me heen. Gewoon als wie ik was.
Vooral in mijn pubertijd heb ik gesnakt naar liefde, een arm om mij heen. Iemand die zei, ”het komt allemaal wel goed meisje, huil maar even uit en vervolg dan maar weer je pad.’
Die erkenning en het goed genoeg willen zijn werd mijn grootste ondergang.
Ik ging de liefde elders zoeken, veel vriendjes en mensen om mij heen met als doel “Mam, Pap zien jullie wel? Ze vinden mij leuk, nu jullie nog”. Ik was zo geblokkeerd dat ik niet meer zag wat er wel was. Met mijn hart gesloten uit angst voor buitensluiten, gekwetst worden, niet goed genoeg te zijn ging ik mijn pubertijd in en trof natuurlijk een partner die zichzelf niet goed genoeg vond zodat die mij ook niet kon geven wat ik zo nodig had.
Kinderen
En tussen die muurtjes kreeg ik kinderen.
De één die alle aandacht vroeg in ‘goed genoeg’ zijn, de ander die zich buitengesloten voelde.
De één als een spiegel die mij mijn pijn voorhield, hij liet me zien dat ik helemaal niets onder controle had.
Politie aan de deur, jointjes roken, en erger maakten dat ik mega van mijn zelfverzonnen voetstuk viel. Dit leverde mij helemaal geen erkenning op in mijn familie! En er volgden een aantal jaren van vreselijke onmacht en het willen bepalen wie mijn kinderen moesten zijn en wat de familie regels waren. Mijn gedrag was zo over ieders grenzen, dat ik mijn masker af moest gooien en mezelf in mijn kwetsbaarheid mocht aankijken.
Uit alle onmacht trachtte ik de boel te redden. Alweer was de uitkomst: ‘Ik ben niet goed genoeg.’
Hoe hard ik ook vluchtte in mijn werk voor erkenning, mijn kinderen kwamen tekort omdat ik er niet was. Ja, mentaal, in mijn hoofd was ik wel. Ik zocht het in drama zoeken, in overleven, schreeuwen om gezien en gehoord te worden, maar intussen stortte mijn wereld in. Hoe dan ook: dit was niet iets wat ik ooit vanuit mijn hoofd kon begrijpen. In mijn grootste verdriet, waar ik mijn kind moest leren loslaten kreeg ik hulp van het Universum.
Zonder die hulp was ik er niet meer geweest.
Het was te erg.
En vanaf dat punt begon mijn bewustzijn. Leerde ik loslaten, mezelf en anderen vergeven, accepteren en mijzelf omarmen. Alles werd gestuurd door het Universum om mij heen.
Ik kon aan mezelf toegeven dat mijn gedrag leek op dat van mijn vader en op sommige momenten op dat van mijn moeder. Door hen te vergeven, kon ik mezelf leren vergeven, stukje bij beetje. Zo pittig en zo verdrietig.
Nu was ik zelf die moeder die door haar blokkades en een gesloten hart niet aan haar kinderen wat ze zelf zo had gemist. De laatste jaren ben ik vooral bezig geweest met opruimen van interne blokkades en niet helpende overtuigingen. Ging ik mezelf meer waardevol voelen, heelde ik mijn innerlijke kind. In elke cursus die ik volgde, werd ik een stuk zachter, meer begripvol en liefdevol en vond ik erkenning in mezelf. Ik vond liefde voor mijzelf en werd met elke stap een vrouw met een enorme levenservaring. Nu ben ik wie ik mijn hele leven nodig heb gehad.
Ik heb een geweldig team met gidsen om mij heen en een partner die mij naar het licht geleid heeft. Mijn leven kent nu rust, een ongekende vrijheid, ik sta op mijn plek en wil dit zo graag doorgeven aan mensen die ook zo op zoek zijn naar hun plek in deze wereld.
Door van mezelf te leren houden, ongeacht wie ik ben geweest, kan ik iedereen liefhebben, ik kan iedereen accepteren en er is geen oordeel meer. Ik heb geleerd te horen, te zien en te erkennen!